Δεν τον ήξερα, αλλά έμοιαζε σαν να ήμασταν πολύ γνωστοί από τα παλιά.

Μου είπε, "σου μιλάω σοβαρά, έχεις πεθάνει".

Δεν τον πίστεψα. Είχα πλήρη αίσθηση του σώματος μου, δεν αισθανόμουν να έχει συμβεί καμιά αλλαγή που να δικαιολογούσε κάτι τέτοιο.

Του απάντησα "όχι, είμαι ζωντανός".

Χαμογελώντας αχνά κούνησε με κατανόηση το κεφάλι του. Με έπιασε από το χέρι και με παρέσυρε αναγκάζοντας με να τρέξω μαζί του. Λίγα μέτρα μακρύτερα και ακριβώς εμπρός μου υπήρχε ένα εμπόδιο, κάτι σαν μεταλλική σκαλωσιά ύψους δυο τουλάχιστον μέτρων. Με τραβούσε κατ' ευθείαν πάνω στο εμπόδιο με ταχύτητα, ήταν αδύνατον να καταφέρω να σταματήσω ή να αλλάξω πορεία για να το αποφύγω.

Από ένστικτο περισσότερο παρά από λογική αντίδραση φτάνοντας στο εμπόδιο πήδησα όσο πιο ψηλά μπορούσα.

Τινάχτηκα σχεδόν πάνω από το εμπόδιο.

Ξαφνιασμένος από το εντελώς παράδοξο αυτό άλμα κοίταξα κάτω καθώς περνούσα πάνω από το εμπόδιο και είδα πως σχεδόν από τη μέση μου και κάτω περνούσα ΜΕΣΑ από το εμπόδιο.

Αλλά τι ήμουν που περνούσα μέσα από συμπαγές σώμα;

Δεν έβλεπα το σώμα μου αλλά ένα γαλαζόασπρο σχεδόν διαφανές σύννεφο που είχε ακριβώς το σχήμα του σώματος μου να κινείται χωρίς βάρος και να διασχίζει το στέρεο σώμα χωρίς αντίσταση.

Μόλις έφθασα στο έδαφος κοίταξα απορημένος ολόκληρο το σώμα μου και αμέσως κατάλαβα πως ο παράξενος γνωστός μου-άγνωστος είχε ίσως δίκιο.

Ναι! Στη θέση του σώματος μου υπήρχε ένα γαλαζόλευκο σύννεφο. Συνειδητοποίησα πως αυτό σήμαινε τουλάχιστον πως κάτι εξαιρετικά ιδιαίτερο είχε συμβεί σε μένα.

Ίσως είχα πεθάνει στ' αλήθεια.

Όπως ήταν αναμενόμενο μια σειρά από ερωτηματικά πλημύρισαν το μυαλό μου.

Μα ήταν δυνατόν;

Η πρώτη σκέψη μου μετά το ξάφνιασμα ήταν "δεν είναι και άσχημα. Έχω πλήρη συναίσθηση του τι γίνεται κι ακόμη, μπορώ να κάνω και πράγματα που δεν μπορούσα πριν".

Ήμουν μάλλον ευχαριστημένος από την εξέλιξη. Δεν ένοιωθα καθόλου δυσάρεστα και έβρισκα πως ήταν πολύ ωραίο να είσαι σε αυτή την κατάσταση.

Το σώμα μου όμως που ήταν;

Ήθελα να ξέρω που βρισκόταν το σώμα μου.

Ρώτησα τον συνοδό μου. «Που είναι το σώμα μου;"

Μου απάντησε, "εδώ είναι με τους άλλους νεκρούς. Το ετοιμάζουν για την ταφή".

Του είπα " Θέλω να το δω".

"Έλα" μου απάντησε.

Πήγαμε σε μια τεραστία αίθουσα όπου υπήρχαν κάτι μεγάλα κουτιά που χωρίς να μοιάζουν με τέτοια εγώ τα αναγνώρισα σαν μεγάλα φέρετρα. 

Άρχισα να  ανοίγω τα καπάκια. Σε κάθε ένα υπήρχαν δυο ή και περισσότερα σώματα τοποθετημένα λες και τα είχαν στολίσει για να τα βάλουν σε βιτρίνα.

Το σώμα μου ήταν στην κορυφή ενός τέτοιου κουτιού και ακριβώς κάτω μου υπήρχαν αλλά τέσσερα σώματα. Ήταν βαλμένο σε μια στάση σαν να είχα μισοξαπλώσει για να ξεκουραστώ, με το ένα πόδι μισολυγισμένο,  τον κορμό μισοκαθισμένο και το κεφάλι να στηρίζεται στο δεξί χέρι. Οι υπόλοιποι ήταν κι' αυτοί καθισμένοι παρά ξαπλωμένοι κι όλα τα σώματα ήταν πασαλειμμένα με λαδί και γυάλιζαν.

Ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι το σώμα μου ήταν ζωντανό. Κάποια στιγμή μάλιστα γύρισε και μου ανοιγόκλεισε το μάτι. Και οι άλλοι ήταν ζωντανοί, ήμουν απόλυτα σίγουρος. Ήταν ολοφάνερο, και πολύ φυσικά το σχολίασα.

Είπα στο συνοδό μου «είναι ζωντανοί».

Αυτός μου απάντησε "Σου φαίνονται ζωντανοί. Εσύ μπορείς να βλέπεις πράγματα που οι άλλοι δεν βλέπουν. Μη ξεχνάς πως είσαι πεθαμένος. Για όλους αυτούς εκεί κάτω είσαστε όλοι νεκροί. Δεν μπορούν να δουν έτσι κι' αλλιώς αυτά που βλέπεις εσύ "

Γύρω υπήρχαν διάφοροι άνθρωποι που ασχολιόντουσαν με τα της ταφής. Έδειχναν πως γνώριζαν την παρουσία μας αλλά αυτό δεν φαινότανε να τους παραξενεύει καθόλου.

Συνέχισα να κοιτάω το σώμα μου μέσα σε εκείνο το κουτί και αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να με βλέπω σαν να πρόκειται για κάποιον άλλο. Ξανακοίταξα τη νέα μου μορφή. Το γαλαζόλευκο σύννεφο. Παρατήρησα πως είχε αρχίσει να αραιώνει, έμοιαζε περισσότερο με περίγραμμα παρά με συμπαγές σώμα. Είχα όμως πλήρη αίσθηση ολοκληρωμένης οντότητας και πραγματικά ήμουν μάλλον ευχαριστημένος. Μου άρεσε που είχα αλλάξει.

Για το σώμα μου έπαψα να ανησυχώ. Διαισθανόμουν ότι δεν διέτρεχε κίνδυνο και ότι μπορούσε να τα βγάλει πέρα και χωρίς εμένα.

Ωραία λοιπόν. Πέρασε το ξάφνιασμα. όλα καλά, μάλλον είναι καλύτερα που πέθανα.

Λοιπόν, αν ήξερα πως είναι όταν έχεις πεθάνει, ίσως θα αποφάσιζα να πεθάνω νωρίτερα.