Αν με έλεγαν Μαριάννα...

Θεόδωρος Ν. Καστρινός

30 Οκτωβρίου 1999

Πριν μερικές βδομάδες , στις 16 Οκτωβρίου γιορτάζαμε την Παγκόσμια ημέρα τροφίμων.

Γιορτάζαμε και κάναμε και μερικές δεξιώσεις εμείς οι χορτασμένοι λες και η γιορτή αφορά στην ποικιλία των εδεσμάτων που μπορούμε να έχουμε στο καλοστρωμένο τραπέζι μας.

Δίπλα μας, εδώ πάνω στη Γη, τη Γη που ειν’ ένα αστέρι, όπως έλεγε ο Ζακ Πρεβέρ, σήμερα το σωτήριο έτος 1999, εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις λιμοκτονούν.

Οκτακόσια εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν τις αναγκαίες για την επιβίωσή τους ποσότητες τροφίμων, ούτε χαβιάρι, ούτε αστακό ούτε καραβίδες. Τίποτα.

Δώδεκα εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν το χρόνο από ασιτία. Ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα κάθε τρία δευτερόλεπτα.

Διακόσιες πενήντα χιλιάδες παιδιά τυφλώνονται κάθε χρόνο από έλλειψη βιταμινών.

Ένα δισεκατομμύριο εξακόσια εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το είκοσι επτά τοις εκατό του πληθυσμού της Γης κινδυνεύει από νοητικές και φυσικές δυσλειτουργίες λόγω έλλειψης ιωδίου.

Ένα δισεκατομμύριο πεντακόσια εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από σιδηροπενική αναιμία λόγω έλλειψης σιδήρου.

Εμείς όταν ακούμε εκατομμύρια και δισεκατομμύρια σκεπτόμαστε το Χρηματιστήριο.

Εμείς οι χορτάτοι, οι παχύσαρκοι, οι καλοζωισμένοι, οι χοντρόπετσοι, πετάμε τα πλεονάσματα της παραγωγής μας στις χωματερές για να μη διαταραχτεί η ισορροπία στην αγορά και πέσουν οι τιμές.

Πετάμε ανενδοίαστα καθημερινά τόνους γάλακτος, τυριών, βουτύρου, φρούτων και λαχανικών στο βωμό της διατήρησης της ισορροπίας της αγοράς.

Αναρωτιέμαι αν κανείς οικονομολόγος έκανε ποτέ το κόπο να σκεφτεί τι επιπτώσεις θα είχε η αγορά αν αυτά τα τρόφιμα πήγαιναν στους λιμοκτονούντες Αφρικανούς. Ρωτώ επειδή αυτοί, οι λιμοκτονούντες, ούτως ή άλλως δεν αποτελούν καταναλωτικό κοινό.

Όχι η αγορά, αν αυτό είναι το πιο σημαντικό, δεν θα διαταραχτεί. Αυτό που θα διαταραχτεί είναι η αναλγησία μας που ενδεχόμενα θα αποσπαστεί ελάχιστα από το απόλυτο μέγεθος όπου  ευρίσκεται σήμερα.

Αναρωτιέμαι αν η UNESCO κι οι άλλοι οργανισμοί που ενδύονται τον μανδύα του πονόψυχου και του φιλεύσπλαχνου θα γυρίσουν ποτέ το βλέμμα τους τόσο χαμηλά.

Ναι, ντρέπομαι.

Αν, λοιπόν, με έλεγαν Μαριάννα. Όποια Μαριάννα. Θα ζήταγα την άδεια να στείλω αυτά τα τρόφιμα εκεί που τα χρειάζονται για να επιβιώσουν. Θα πλήρωνα τα έξοδα και θα φόρτωνα αεροπλάνα και βαπόρια για να φτάσουν αυτά τα τρόφιμα εκεί που έπρεπε.

Κι αν θέλετε, επειδή δεν έχω φωτογένεια, δεν θα φώναζα ούτε την τηλεόραση για να καταγράψει το γεγονός.